Wielce ciekawa jest analiza sytuacji tego segmentu polskiej sceny politycznej, który obejmuje ugrupowania pozaparlamentarne, a przedłożona nam przez Sz. Autora.
Jak wiemy, po 1989 roku Polska dostała w spadku po PRL jej mechanizm wyborczy. Pewna kosmetyka dokonana przez Ojców Założycieli III RP na potrzeby nowych czasów nie naruszyła „jądra” socjalistycznego mechanizmu. Jest nim podmiotowość partii XYZ et cons. a nie podmiotowość Suwerena, tak jak być powinno w państwie demokratycznym.
Zatem partie „parlamentarne” spokojnie korzystają z ww. dziedzictwa PRL niejako a priori, natomiast „ugrupowania pozaparlamentarne” (UPP) muszą czynić niezłe wysiłki, aby ten stan zmienić.
W związku z tym działania konsolidacyjne czynione przez Antypartię to dobry ruch. Niemniej to za mało. Bowiem cały czas – jak miecz Damoklesa – wisi nad UPP peerelowski wirus alienacji elit politycznych od obywatela wyborcy, widoczny zresztą nad całą sceną polityczną III RP.
Aby ww. wirusa częściowo zneutralizować, nie posiadając sił i środków, jakimi dysponują ugrupowania parlamentarne, konieczne jest działanie na poziomie samych UPP, bo to tylko mogą ww. ugrupowania zrobić. A to jest możliwe. Wystarczy skopiować mechanizm wewnątrz partyjny, jaki funkcjonuje w Zjednoczonym Królestwie. Sz. Autor zna go bardzo dobrze i ponadto sam uważa angielski system wyborczy za wzorcowy dla Polski, co zresztą znalazło swoje odbicie w Statucie Antypartii. Dlatego dobry kierunek wybrała Antypartia dzieląc swoją strukturę na 41 okręgów. Niemniej w przypadku „wiodącego” ugrupowania politycznego (WUP) – dla potrzeb samego procesu wyborczego w skali całego kraju – aż się prosi o jego roboczy podział na 460 „podokręgów” odpowiadający 460 mandatom, po 2 kandydatów do sejmu z każdego. Nie tylko teoretyczny podział, ale i praktyczna jego realizacja. Przecież te 2 osoby są w stanie samofinansować swoją kandydaturę w rodzimym „podokręgu” wyborczym. Jeśli poprzednie zdanie jest nie prawdziwe to cała robota śp. prof. Jerzego Przystawy, który był mentorem i propagatorem angielskiego rozwiązania wyborczego, idzie na marne.
Co więcej, podział na 460 podokręgów wyborczych to czytelny sygnał do wyborców o trafianiu UPP pod strzechy.
Moim zdaniem WUP winno mieć tylko jeden program:
„dobro wspólne wszystkich obywateli”, który pochodzi z zapisu art. 1 Konstytucji. Przeciętnemu wyborcy to wystarczy, a na dodatek skutecznie zablokuje rozgrywki między „kanapowe” alla polacca.
Przecież statutowe cele każdej partii, będącej sygnatariuszem WUP, muszą być zgodne z prawem tj. zgodne z Konstytucją. Ich przedstawiciele, którzy zasilą „jeden rejestr osób” – kandydatów to tylko część owych 920 dusz figurujących na listach wyborczych (min. 30% płci nadobnej) i to z niepewną szansą na sukces elekcyjny. Drugą, prawdopodobnie większą część zasilą sympatycy „antysystemowi”, np. samorządowcy (RP ma 314 powiatów i 66 miast na prawach powiatów).
Życzę powodzenia na tym niełatwym ugorze politycznym i to w warunkach patologicznego mechanizmu wyborczego.
- Do P.T. Marka Ciesielczyka, autora notek „Przyczyny porażek…” – zamiast komentarza - 2022-02-24
- Votum separatum do nazwy „Antypartia” - 2021-09-15
- Polexit, czyli bajdurzenie politycznych dyletantów - 2021-09-14
- Brak lustracji w szeregach Lucyfera a casus Pratasiewicza - 2021-06-26
- Votum separatum do notki @Konrad Rękas „Kukiz-PiS – bo tutaj jest jak jest…” - 2021-06-11
- Polska maniera wtrącania się w nie swoje sprawy na przykładzie Białorusi - 2020-08-13
- Polsko-białoruskie powinowactwo wyborcze? - 2020-05-30
- „Wolne” wybory – a co to takiego? - 2020-04-25
- Wybory korespondencyjne a europejskie standardy wyborcze - 2020-04-15
- Związek Kościoła z demokracją - 2020-02-07